Saturday, August 03, 2024
धर्म र अध्यात्मको अन्तरसम्बन्ध
धर्म र अध्यात्मको अन्तरसम्बन्ध
डा. निर्मलमणि अधिकारीभाषा तथा आमसञ्चार विभाग, काठमाडौं विश्वविद्यालय
nirmalam.adhikary@gmail.com
धर्म र अध्यात्मको अन्तरसम्बन्ध बारे कैयौँ मानिसहरू भ्रमित छन् । कैयौँले भ्रम फैलाइरहेका पनि छन् । कतिपय व्यक्तिले "म त आध्यात्मिक मान्छे हुँ, धर्मको मतलब छैन !" भन्छन् । कस्तोसम्म देखियो भने सयौँ वा हजारौँ अनुयायीका गुरु भइखाएका कतिपयले समेत "धार्मिक होइन, आध्यात्मिक बनौँ !" भनेको बोलेको देखियो । धर्म र अध्यात्म बारे त्यस्ता असम्मेयता दोषपूर्ण कथन अनुपयुक्त हुन् ।
धर्म शब्दका अनेक अर्थ छन् । संस्कृत भाषामा यसको मूल धृ धातु हो । धृको अर्थ धारण गरिने भन्ने हुन्छ । संस्कृतमा धार्यते इति धर्मः (जो धारण गरिइन्छ त्यो धर्म हो) भनिएको छ । यसको तात्पर्य हो :- व्यक्ति वा वस्तुमा सधैँ रहिरहने विशेषता, गुण वा मूल वृत्ति, प्रकृति वा स्वभाव नै धर्म हो । यसरी धर्मको मूल अर्थ धारणा, कर्तव्य, प्राकृतिक गुण, विशेषता, चरित्र आदि हुन्छ ।
धर्मले मानव जीवनका साथै सम्पूर्ण सृष्टिलाई नै नियमन गर्ने मानिन्छ । यस अनुसार, मानिसको धर्म भएजस्तै अन्य प्राणी र निर्जीव वस्तुको पनि धर्म हुन्छ । जस्तै :- अग्नि (आगो) को धर्म राप, ताप र प्रकाश हो । यसरी नै पानीको धर्म, हावाको धर्म तथा माटोको धर्म के हो भनेर विश्लेषण गर्न सकिन्छ । सृष्टिमा कुनै पनि प्राणी वा वस्तु आफ्नो विशेषताविहीन छैन, त्यसैले धर्मविहीन छैन । यसरी नै व्यक्तिको र समुदायको जस्तै समाजको पनि धर्म हुन्छ । प्रत्येक पेसाको पनि धर्म हुन्छ भन्ने मान्यता यसैअनुसार बनेको हो ।
मानवेतर प्राणी तथा निर्जीव वस्तुहरुको पनि धर्म हुने भएतापनि धर्म बारे चिन्तन गर्ने क्षमता भने तिनीहरुसँग छैन, मानिससँग मात्रै छ । मानव समाजमा धर्म बारे धेरै चिन्तन मनन भएको छ । धर्मलाई व्यक्तिले अवलम्बन गर्ने स्वाभाविक चरित्र वा गुणसँग जोडेको पाइन्छ । लोकको हित वा व्यवस्थाका लागि अँगालिने कर्तव्य, पुण्य कर्म, असल आचरण, सदाचार, सत्कर्म, जिम्मेवारी अनुसार निर्धारित कार्य वा व्यवहार आदिलाई पनि धर्मसँग सम्बद्ध मानिएको देखिन्छ ।
आस्तिक मानिसहरुले धर्म भनेर ईश्वरप्रति आस्था एवं शास्त्रविहित कर्मलाई मान्दछन् । आस्तिक दृष्टिकोणमा ईश्वरप्रतिको आस्था धर्मको अपरिहार्य विशेषता हो । आस्तिक मतमा धर्मका १० वटा लक्षण मानिएको छ । ती हुन् :- धृति (धैर्य), क्षमा (क्षमाशील हुनु), दम (आफ्नो वासनाहरु माथि नियन्त्रण गर्न सक्नु), अस्तेय (चोरी नगर्नु वा आफ्नो अधिकार नभएको वस्तु नलिनु), शौच (शरीर, मन एवं बुद्धिलाई शुद्ध एवं पवित्र राख्नु), इन्द्रिय निग्रह (इन्द्रियहरुलाई बसमा राख्नु), धी (बुद्धिमानी हुनु), विद्या (ज्ञान आर्जन गर्नु), सत्य (मन, वचन र कर्मबाट सत्यको पालन गर्नु) र अक्रोध (क्रोध नगर्नु) ।
धर्मको धारणा वा पालना गर्नु किन आवश्यक मानिएको हो ? धर्मको पालना गर्नाले के हुन्छ ? धर्मको धारणा वा पालनाले सबै प्राणी तथा वस्तुहरू स्वाभाविक गुणमा रहन्छन् र सृष्टि सुव्यवस्थित रहन्छ । कसैले धर्मको उल्लंघन गर्यो भने त्यसले समाजमा अव्यवस्था पैदा हुन्छ र समस्या पर्छ । धर्मविहीन समाजमा अराजकता, अन्याय तथा दुःखकष्ट बढ्ने आशंका गरिन्छ । समाजमा सुख, शान्ति, अमनचैन एवं न्यायको प्रत्याभूति गर्नका लागि धर्मको पालना अनिवार्य मानिन्छ । धर्मो रक्षति रक्षितः भन्ने कथन प्रसिद्ध छ । यसको तात्पर्य हो :- धर्मको रक्षा गर्नेलाई धर्मले पनि रक्षा गर्छ । धर्मको पालनाले सर्वहितकारी समाज व्यवस्था सुनिश्चित हुन्छ भन्ने मान्यताको कारणले धर्मको धारणा वा पालना गर्नु आवश्यक मानिएको हो । यस क्रममा आफूले अवलम्बन गरेका धार्मिक तथा सांस्कृतिक व्रिmयाकलापहरूको वैज्ञानिक पक्षहरू जान्नु पर्छ ।
व्यक्तिगत तहमा भन्नुपर्दा धर्मको पालनाले कुनै पनि व्यक्तिलाई चरित्रवान बनाउँछ । धर्मले व्यक्तिको असल व्यक्तित्व विकास गराउँछ । धर्मको अवलम्बन गर्ने व्यक्ति कर्तव्यनिष्ठ हुन्छ । धर्मले मानिसलाई आत्मविश्वासी, साहसी एवं इमान्दार बनाउँछ । धर्मको धारणा एवं पालनाले मानिसलाई अभ्युदय र निःश्रेयस प्राप्त हुन्छ । अभ्युदय भनेको यो लोकमा हुने उन्नति, प्रगति एवं समृद्धि हो । निःश्रेयस भनेको परम लक्ष्य हो । जस्तै :- मानव जीवनको परम लक्ष्य हिन्दू मान्यता अनुसार मोक्ष हो भने बौद्ध मान्यता अनुसार निर्वाण हो । धर्मको पालनाले शारीरिक, मानसिक एवं आध्यात्मिक सबै अभ्युदय हुने र परम लक्ष्यको पनि प्राप्त हुने मानिन्छ । धर्मको पालना गर्नाले मानव जीवन सुखी एवं सार्थक बन्छ ।
धर्म (Dharma) र रिलिजन (Religion) को अन्तरसम्बन्ध के हो ? शब्दको बृहत् र संकीर्ण गरी दुइ प्रकारका अर्थहरु प्रचलनमा देखिन्छन् । बृहत् रुपमा धर्मको मूल अर्थ धारणा, कर्तव्य, प्राकृतिक गुण, विशेषता, चरित्र आदि हो भनेर त मैले अघि नै बताइसकेँ । साथै धर्म शब्दलाई ईश्वरप्रति आस्था एवं शास्त्रविहित कर्मको समष्टि पद्धति तथा सम्प्रदायलाई जनाउने संज्ञाका रुपमा पनि प्रयोग गरिएको देखिन्छ । मानिसले आफूले अवलम्बन गरेका शास्त्रीय तथा सांस्कृतिक व्रिmयाकलापहरूलाई पनि धर्म अन्तर्गत वा धर्मकै अभिन्न अंगका रुपमा लिएका हुन्छन् । यसै सन्दर्भमा धर्मलाइ्र्र अंग्रेजी शब्द रिलिजनको समानार्थक मानेर पनि व्यवहारमा चलाएको अवस्था छ । अर्थात्, आस्थासँग सम्बन्धित सम्प्रदायको पहिचानका लागि पनि धर्म शब्द प्रयोगमा छ । जस्तै :- नेपालमा राष्ट्रिय जनगणना हुँदा धर्म भनेर हिन्दू, बौद्ध, इस्लाम, किरात, इसाई, बोन, जैन, शिख, प्रकृतिपूजक र बहाइ जस्ता अनेक विकल्पमध्ये कुनै एउटा रोज्न दिइन्छ । यस्तो सन्दर्भमा धर्म शब्दलाई मानिसको सम्प्रदायजन्य वा आस्थाजन्य पहिचानलाई जनाउने संज्ञाका रुपमा प्रयोग गरिएको पाइन्छ । यो धर्म शब्दको संकीर्ण अर्थ हो ।
धर्मको बृहत् वा मूल अर्थ नै लिएर विश्लेषण गर्ने हो भने त धर्मको अर्थलाई रिलिजनले बोक्न सक्दैन । धर्म शाश्वत् एवं सार्वजनीन अवधारणा देखिन्छ । रिलिजनले आस्थाजन्य सम्प्रदायको पहिचानलाई इंगित गरेको देखिन्छ । तथापि संकीर्ण अर्थमा धर्म शब्दलाई रिलिजनको समानार्थी मानेर पनि प्रयोग गरिँदै आएको तथ्य पनि हामीले ख्याल राख्नुपर्छ । यसरी धर्म भनेर सामूहिक पहिचान दिने गरी मानिसको सम्प्रदायजन्य वा आस्थाजन्य पहिचानलाई जनाउने संज्ञाका रुपमा लिइएको पनि देखिन्छ । धर्म शब्दको प्रयोग गर्दा बृहत् अर्थमा प्रयोग गरिँदैछ कि संकीर्ण अर्थमा प्रयोग गरिँदैछ भन्ने खुट्ट्याएर बुझ्नु आवश्यक पर्छ ।
अध्यात्म भनेको के हो ? धर्म र अध्यात्मको के अन्तरसम्बन्ध छ ? नेपाली बृहत् शब्दकोशमा अध्यात्म शब्दको अर्थ आत्मज्ञान, तत्त्वमीमांसा, आत्मा र परमात्माका गुण एवं तिनको पारस्परिक सम्बन्धमा गरिने चिन्तन, निरूपण वा विवेचना भनिएको छ । वैदिक मान्यता अनुसार सृष्टिका तीन आयाम छन् :- स्थूल, सूक्ष्म र कारण । उदाहरणका लागि शरीर स्थूल स्वरूप हो, मन सूक्ष्म स्वरूप हो र आत्मा कारण स्वरूप हो । स्थूल जगत्सँग सम्बन्धित विषयवस्तुलाई आधिभौतिक भनिन्छ । सूक्ष्म जगत्सँग सम्बन्धित विषयवस्तुलाई आधिदैविक भनिन्छ । आध्यात्मिक भन्नाले अध्यात्मसँग सम्बन्धित भन्ने बुझिन्छ । अध्यात्म कारण जगत्सँग सम्बन्धित छ । यसरी अध्यात्ममा मुख्य सरोकार भनेको आत्मिक अभ्युदय हो । हिन्दू परम्परामा मोक्ष बारे एवं बौद्ध परम्परामा निर्वाण बारे गरिने चिन्तनलाई अध्यात्मकै उदाहरण मानिन्छ । आत्मज्ञानका लागि योगदान गर्ने हुनाले नै सत्संग, योग, ध्यान आदिलाई अध्यात्मको विषयवस्तु मानिएको हो ।
धर्म र अध्यात्मको अन्तरसम्बन्ध विचार गर्दा अध्यात्मलाई धर्मभित्रको एउटा अंश मान्नुपर्ने देखिन्छ । किनभने धर्मको प्रकृतिमा अधिभूत (भौतिक), अधिदैव (मानसिक) र अध्यात्म (आध्यात्मिक) सबै पर्दछन् । अर्थात्, धर्मको दायरामा सृष्टिका स्थूल, सूक्ष्म र कारण, यी तीनैवटा आयाम समेटिन्छन् । धर्मले शरीर, मन र आत्मा, यी तीनैको गुण वा विशेषतालाई नियमन गर्छ । यसरी धर्मभित्रको एउटा विशिष्टिकृत क्षेत्र हो अध्यात्म । धर्म चाहिँ आधिभौतिक, आधिदैविक एवं आध्यात्मिक, यी सबैको समष्टि हो ।
कतिपय मानिसहरुले त धर्म र अध्यात्म अलग अलग हुन् भनिरहेका किन ? जसले धर्मको मूल अर्थ विचार नगरी धर्मलाई रिलिजन (Religion) को समानार्थक मानेर संकीर्ण अर्थ गर्छन्, उनीहरुले त्यस्तो भनेका हुन् । धर्मको मूल एवं बृहत् अर्थ नै हामीले हेर्नुपर्छ । वैदिक ऋषिहरु, बुद्ध, तीर्थंकर महावीर, भारतवर्षीय दार्शनिकहरु आदिले धर्म शब्द जुन तात्पर्यमा प्रयोग गर्नुभएको छ सोही परिप्रेक्ष्यमा धर्मको अर्थ बुझ्दा यसलाई संकीर्ण अर्थमा प्रयोग गर्नु उपयुक्त हुँदैन । बृहत् अर्थमा धर्मको क्षेत्र अति विस्तृत छ जहाँ अध्यात्म पनि समाविष्ट छ ।
धर्म र अध्यात्मको अन्तरसम्बन्ध बारे कैयौँ मानिसहरू भ्रमित छन् । कैयौँले भ्रम फैलाइरहेका पनि छन् । कतिपय व्यक्तिले "म त आध्यात्मिक मान्छे हुँ, धर्मको मतलब छैन !" भन्छन् । कस्तोसम्म देखियो भने सयौँ वा हजारौँ अनुयायीका गुरु भइखाएका कतिपयले समेत "धार्मिक होइन, आध्यात्मिक बनौँ !" भनेको बोलेको देखियो । धर्म र अध्यात्म बारे त्यस्ता असम्मेयता दोषपूर्ण कथन अनुपयुक्त हुन् ।
धर्म शब्दका अनेक अर्थ छन् । संस्कृत भाषामा यसको मूल धृ धातु हो । धृको अर्थ धारण गरिने भन्ने हुन्छ । संस्कृतमा धार्यते इति धर्मः (जो धारण गरिइन्छ त्यो धर्म हो) भनिएको छ । यसको तात्पर्य हो :- व्यक्ति वा वस्तुमा सधैँ रहिरहने विशेषता, गुण वा मूल वृत्ति, प्रकृति वा स्वभाव नै धर्म हो । यसरी धर्मको मूल अर्थ धारणा, कर्तव्य, प्राकृतिक गुण, विशेषता, चरित्र आदि हुन्छ ।
धर्मले मानव जीवनका साथै सम्पूर्ण सृष्टिलाई नै नियमन गर्ने मानिन्छ । यस अनुसार, मानिसको धर्म भएजस्तै अन्य प्राणी र निर्जीव वस्तुको पनि धर्म हुन्छ । जस्तै :- अग्नि (आगो) को धर्म राप, ताप र प्रकाश हो । यसरी नै पानीको धर्म, हावाको धर्म तथा माटोको धर्म के हो भनेर विश्लेषण गर्न सकिन्छ । सृष्टिमा कुनै पनि प्राणी वा वस्तु आफ्नो विशेषताविहीन छैन, त्यसैले धर्मविहीन छैन । यसरी नै व्यक्तिको र समुदायको जस्तै समाजको पनि धर्म हुन्छ । प्रत्येक पेसाको पनि धर्म हुन्छ भन्ने मान्यता यसैअनुसार बनेको हो ।
मानवेतर प्राणी तथा निर्जीव वस्तुहरुको पनि धर्म हुने भएतापनि धर्म बारे चिन्तन गर्ने क्षमता भने तिनीहरुसँग छैन, मानिससँग मात्रै छ । मानव समाजमा धर्म बारे धेरै चिन्तन मनन भएको छ । धर्मलाई व्यक्तिले अवलम्बन गर्ने स्वाभाविक चरित्र वा गुणसँग जोडेको पाइन्छ । लोकको हित वा व्यवस्थाका लागि अँगालिने कर्तव्य, पुण्य कर्म, असल आचरण, सदाचार, सत्कर्म, जिम्मेवारी अनुसार निर्धारित कार्य वा व्यवहार आदिलाई पनि धर्मसँग सम्बद्ध मानिएको देखिन्छ ।
आस्तिक मानिसहरुले धर्म भनेर ईश्वरप्रति आस्था एवं शास्त्रविहित कर्मलाई मान्दछन् । आस्तिक दृष्टिकोणमा ईश्वरप्रतिको आस्था धर्मको अपरिहार्य विशेषता हो । आस्तिक मतमा धर्मका १० वटा लक्षण मानिएको छ । ती हुन् :- धृति (धैर्य), क्षमा (क्षमाशील हुनु), दम (आफ्नो वासनाहरु माथि नियन्त्रण गर्न सक्नु), अस्तेय (चोरी नगर्नु वा आफ्नो अधिकार नभएको वस्तु नलिनु), शौच (शरीर, मन एवं बुद्धिलाई शुद्ध एवं पवित्र राख्नु), इन्द्रिय निग्रह (इन्द्रियहरुलाई बसमा राख्नु), धी (बुद्धिमानी हुनु), विद्या (ज्ञान आर्जन गर्नु), सत्य (मन, वचन र कर्मबाट सत्यको पालन गर्नु) र अक्रोध (क्रोध नगर्नु) ।
धर्मको धारणा वा पालना गर्नु किन आवश्यक मानिएको हो ? धर्मको पालना गर्नाले के हुन्छ ? धर्मको धारणा वा पालनाले सबै प्राणी तथा वस्तुहरू स्वाभाविक गुणमा रहन्छन् र सृष्टि सुव्यवस्थित रहन्छ । कसैले धर्मको उल्लंघन गर्यो भने त्यसले समाजमा अव्यवस्था पैदा हुन्छ र समस्या पर्छ । धर्मविहीन समाजमा अराजकता, अन्याय तथा दुःखकष्ट बढ्ने आशंका गरिन्छ । समाजमा सुख, शान्ति, अमनचैन एवं न्यायको प्रत्याभूति गर्नका लागि धर्मको पालना अनिवार्य मानिन्छ । धर्मो रक्षति रक्षितः भन्ने कथन प्रसिद्ध छ । यसको तात्पर्य हो :- धर्मको रक्षा गर्नेलाई धर्मले पनि रक्षा गर्छ । धर्मको पालनाले सर्वहितकारी समाज व्यवस्था सुनिश्चित हुन्छ भन्ने मान्यताको कारणले धर्मको धारणा वा पालना गर्नु आवश्यक मानिएको हो । यस क्रममा आफूले अवलम्बन गरेका धार्मिक तथा सांस्कृतिक व्रिmयाकलापहरूको वैज्ञानिक पक्षहरू जान्नु पर्छ ।
व्यक्तिगत तहमा भन्नुपर्दा धर्मको पालनाले कुनै पनि व्यक्तिलाई चरित्रवान बनाउँछ । धर्मले व्यक्तिको असल व्यक्तित्व विकास गराउँछ । धर्मको अवलम्बन गर्ने व्यक्ति कर्तव्यनिष्ठ हुन्छ । धर्मले मानिसलाई आत्मविश्वासी, साहसी एवं इमान्दार बनाउँछ । धर्मको धारणा एवं पालनाले मानिसलाई अभ्युदय र निःश्रेयस प्राप्त हुन्छ । अभ्युदय भनेको यो लोकमा हुने उन्नति, प्रगति एवं समृद्धि हो । निःश्रेयस भनेको परम लक्ष्य हो । जस्तै :- मानव जीवनको परम लक्ष्य हिन्दू मान्यता अनुसार मोक्ष हो भने बौद्ध मान्यता अनुसार निर्वाण हो । धर्मको पालनाले शारीरिक, मानसिक एवं आध्यात्मिक सबै अभ्युदय हुने र परम लक्ष्यको पनि प्राप्त हुने मानिन्छ । धर्मको पालना गर्नाले मानव जीवन सुखी एवं सार्थक बन्छ ।
धर्म (Dharma) र रिलिजन (Religion) को अन्तरसम्बन्ध के हो ? शब्दको बृहत् र संकीर्ण गरी दुइ प्रकारका अर्थहरु प्रचलनमा देखिन्छन् । बृहत् रुपमा धर्मको मूल अर्थ धारणा, कर्तव्य, प्राकृतिक गुण, विशेषता, चरित्र आदि हो भनेर त मैले अघि नै बताइसकेँ । साथै धर्म शब्दलाई ईश्वरप्रति आस्था एवं शास्त्रविहित कर्मको समष्टि पद्धति तथा सम्प्रदायलाई जनाउने संज्ञाका रुपमा पनि प्रयोग गरिएको देखिन्छ । मानिसले आफूले अवलम्बन गरेका शास्त्रीय तथा सांस्कृतिक व्रिmयाकलापहरूलाई पनि धर्म अन्तर्गत वा धर्मकै अभिन्न अंगका रुपमा लिएका हुन्छन् । यसै सन्दर्भमा धर्मलाइ्र्र अंग्रेजी शब्द रिलिजनको समानार्थक मानेर पनि व्यवहारमा चलाएको अवस्था छ । अर्थात्, आस्थासँग सम्बन्धित सम्प्रदायको पहिचानका लागि पनि धर्म शब्द प्रयोगमा छ । जस्तै :- नेपालमा राष्ट्रिय जनगणना हुँदा धर्म भनेर हिन्दू, बौद्ध, इस्लाम, किरात, इसाई, बोन, जैन, शिख, प्रकृतिपूजक र बहाइ जस्ता अनेक विकल्पमध्ये कुनै एउटा रोज्न दिइन्छ । यस्तो सन्दर्भमा धर्म शब्दलाई मानिसको सम्प्रदायजन्य वा आस्थाजन्य पहिचानलाई जनाउने संज्ञाका रुपमा प्रयोग गरिएको पाइन्छ । यो धर्म शब्दको संकीर्ण अर्थ हो ।
धर्मको बृहत् वा मूल अर्थ नै लिएर विश्लेषण गर्ने हो भने त धर्मको अर्थलाई रिलिजनले बोक्न सक्दैन । धर्म शाश्वत् एवं सार्वजनीन अवधारणा देखिन्छ । रिलिजनले आस्थाजन्य सम्प्रदायको पहिचानलाई इंगित गरेको देखिन्छ । तथापि संकीर्ण अर्थमा धर्म शब्दलाई रिलिजनको समानार्थी मानेर पनि प्रयोग गरिँदै आएको तथ्य पनि हामीले ख्याल राख्नुपर्छ । यसरी धर्म भनेर सामूहिक पहिचान दिने गरी मानिसको सम्प्रदायजन्य वा आस्थाजन्य पहिचानलाई जनाउने संज्ञाका रुपमा लिइएको पनि देखिन्छ । धर्म शब्दको प्रयोग गर्दा बृहत् अर्थमा प्रयोग गरिँदैछ कि संकीर्ण अर्थमा प्रयोग गरिँदैछ भन्ने खुट्ट्याएर बुझ्नु आवश्यक पर्छ ।
अध्यात्म भनेको के हो ? धर्म र अध्यात्मको के अन्तरसम्बन्ध छ ? नेपाली बृहत् शब्दकोशमा अध्यात्म शब्दको अर्थ आत्मज्ञान, तत्त्वमीमांसा, आत्मा र परमात्माका गुण एवं तिनको पारस्परिक सम्बन्धमा गरिने चिन्तन, निरूपण वा विवेचना भनिएको छ । वैदिक मान्यता अनुसार सृष्टिका तीन आयाम छन् :- स्थूल, सूक्ष्म र कारण । उदाहरणका लागि शरीर स्थूल स्वरूप हो, मन सूक्ष्म स्वरूप हो र आत्मा कारण स्वरूप हो । स्थूल जगत्सँग सम्बन्धित विषयवस्तुलाई आधिभौतिक भनिन्छ । सूक्ष्म जगत्सँग सम्बन्धित विषयवस्तुलाई आधिदैविक भनिन्छ । आध्यात्मिक भन्नाले अध्यात्मसँग सम्बन्धित भन्ने बुझिन्छ । अध्यात्म कारण जगत्सँग सम्बन्धित छ । यसरी अध्यात्ममा मुख्य सरोकार भनेको आत्मिक अभ्युदय हो । हिन्दू परम्परामा मोक्ष बारे एवं बौद्ध परम्परामा निर्वाण बारे गरिने चिन्तनलाई अध्यात्मकै उदाहरण मानिन्छ । आत्मज्ञानका लागि योगदान गर्ने हुनाले नै सत्संग, योग, ध्यान आदिलाई अध्यात्मको विषयवस्तु मानिएको हो ।
धर्म र अध्यात्मको अन्तरसम्बन्ध विचार गर्दा अध्यात्मलाई धर्मभित्रको एउटा अंश मान्नुपर्ने देखिन्छ । किनभने धर्मको प्रकृतिमा अधिभूत (भौतिक), अधिदैव (मानसिक) र अध्यात्म (आध्यात्मिक) सबै पर्दछन् । अर्थात्, धर्मको दायरामा सृष्टिका स्थूल, सूक्ष्म र कारण, यी तीनैवटा आयाम समेटिन्छन् । धर्मले शरीर, मन र आत्मा, यी तीनैको गुण वा विशेषतालाई नियमन गर्छ । यसरी धर्मभित्रको एउटा विशिष्टिकृत क्षेत्र हो अध्यात्म । धर्म चाहिँ आधिभौतिक, आधिदैविक एवं आध्यात्मिक, यी सबैको समष्टि हो ।
कतिपय मानिसहरुले त धर्म र अध्यात्म अलग अलग हुन् भनिरहेका किन ? जसले धर्मको मूल अर्थ विचार नगरी धर्मलाई रिलिजन (Religion) को समानार्थक मानेर संकीर्ण अर्थ गर्छन्, उनीहरुले त्यस्तो भनेका हुन् । धर्मको मूल एवं बृहत् अर्थ नै हामीले हेर्नुपर्छ । वैदिक ऋषिहरु, बुद्ध, तीर्थंकर महावीर, भारतवर्षीय दार्शनिकहरु आदिले धर्म शब्द जुन तात्पर्यमा प्रयोग गर्नुभएको छ सोही परिप्रेक्ष्यमा धर्मको अर्थ बुझ्दा यसलाई संकीर्ण अर्थमा प्रयोग गर्नु उपयुक्त हुँदैन । बृहत् अर्थमा धर्मको क्षेत्र अति विस्तृत छ जहाँ अध्यात्म पनि समाविष्ट छ ।
धर्म र विज्ञानको अन्तरसम्बन्ध जान्न सातत्य दृष्टिकोण एवं सम्मेयता गुण चाहिन्छ
विज्ञान बारे केही जिज्ञासा भएमा म चाहिँ सिधै विज्ञान सामग्री नै पढ्छु / वैज्ञानिकलाई नै सुन्छु । अर्कोतिर, धर्मशास्त्र बारे केही जिज्ञासा भएमा सिधै धर्मशास्त्र नै पढ्छु / आधिकारिक आचार्य (आप्त) लाई सुन्छु ।
पादरी, मुल्ला-मौलवी, भिक्षु-लामा, पुराण वाचक, भजन गायक, सम्प्रदायका प्रचारक, कथित अभियन्ता, कोही कोही त साहित्यका प्राध्यापक (तर प्रकृति विज्ञानमा चञ्चु-प्रवेश नै नभएका) समेतले पूरै असम्मेयता दोषयुक्त जिद्दी गर्दै विज्ञानको फुटानी लगाएको देख्दा / सुन्दा उनीहरूप्रति टिठ लाग्छ । विज्ञान के हो, रत्तिभर जानकारी नभएकाहरूले जेमा र जता पनि विज्ञान घुसार्दा एकातिर समाजको अहित हुन्छ (मानिसहरू भ्रमित भई विज्ञानको बुद्धिबाट वञ्चित हुन्छन्) भने अर्कोतिर विज्ञानातीत शास्त्रहरूको अपव्याख्या हुन्छ । अर्कोतिर, धर्मशास्त्र पढ्ने त के, पुस्तकको आवरणपृष्ठ नै नदेखेकाले तिनीहरूमा यस्तो छ / उस्तो छ भनेर गफ दिएको देख्दा / सुन्दा हास्यास्पद लाग्छ ।
विज्ञान (Science) लाई विज्ञानकै पद्धति, विधि, प्रक्रिया अनुसार बुझ्नुपर्छ । विज्ञान र धर्मको अन्तरसम्बन्ध पनि सम्मेयतापूर्वक जान्नु पर्छ । धर्मको दायरामा स्थूल, सूक्ष्म र कारण जगत् सबै पर्छन्, धर्मभित्र आधिभौतिक, आधिदैविक र आध्यात्मिक सबै समावेश छन्, धर्मले अर्थ, काम र मोक्ष सबै दिन्छ । यता विज्ञानको हालसम्मको दायरा स्थूल र सूक्ष्म जगत् हो, आधिभौतिक र आधिदैविक (मानसिक) हो, अर्थ र काम हो । धर्म त्रिआयामी हो भने विज्ञान द्विआयामी छ हालसम्म ।
आफ्नो दायरामा विज्ञान सबैभन्दा प्रामाणिक एवं विश्वसनीय छ । विज्ञानमा प्रामाणिकता-परीक्षण (Falsification/Verification) जहिल्यै खुला रहेको हुनाले विज्ञानको बाटो उपयुक्त छ । विज्ञानलाई जबर्जस्ती अपव्याख्या गर्नु मानव समाजविरुद्धको अपराध हो । विज्ञानको निन्दा गर्नु वा जनमानसलाई विज्ञानबाट विमुख गराउन खोज्नु अहितकर हो ।
धार्मिक-सांस्कृतिक भावनालाई विज्ञानको चास्नी समेत लगाएर दोहन गर्न पल्केकाहरू बढेका छन् । वेद, उपनिषद्, स्मृतिग्रन्थ, पुराण, रामायण, महाभारत, बौद्ध त्रिपिटक तथा जातक ग्रन्थ, मुन्धुम/मुन्दुम वा अन्य प्राचीन ग्रन्थहरूका भौतिक र मानसिक विषयवस्तुलाई अवश्य विज्ञानसँग तुलनात्मक अन्वेषण गर्न सकिन्छ, तर यसरी तुलनात्मक अन्वेषण गर्ने हो भने प्रामाणिकता-परीक्षण (Falsification/Verification) का लागि इमानदारीपूर्वक तत्पर रहनुपर्छ । पुराना ग्रन्थमा लेखिएका कुरा अप्रामाणिक ठहरिए तुरुन्तै त्याग्न तयार हुनुपर्छ । आफ्नो सम्प्रदायका अप्रामाणिक कथनलाई कुतर्कले विज्ञानको जलप लगाउने नियतले बेप्रसङ्ग विज्ञान विज्ञान विज्ञान प्रलाप गरिरहने व्यक्ति त धूर्त हो ।
मुख्य मननीय तथ्य चाहिँ यो हो :- आध्यात्मिक सवालहरूमा रङ्ग न ढङ्गसँग विज्ञान जोड्नु असम्मेयता हो । (अधिभूत, अधिदैव र अध्यात्मको सातत्य सम्बन्ध भएको हुनाले अन्त:सम्बद्धता पनि छ र पृथकता पनि छ । धर्म र विज्ञानको पनि सातत्य सम्बन्ध छ । भौतिक र मानसिक पाटोमा धर्म र विज्ञानको अन्तःसम्बद्धता छ, तर धर्मको तेस्रो आयाम - अध्यात्म र विज्ञानको कुनै अन्तःसम्बद्धता स्थापित गर्ने पद्धति, विधि, उपकरण उपलब्ध छैनन् ।)
तसर्थ पुराना ग्रन्थका आध्यात्मिक सन्दर्भमा व्याख्या गर्दा असान्दर्भिक, असम्मेय, मूर्खतापूर्ण तरिकाले विज्ञानसँग जोड्नु कुनै प्रशंसायोग्य क्रियाकलाप होइन । त्यस्तो प्रवृत्ति विज्ञान र पुराना शास्त्र दुइटैमाथि अवाञ्छित अतिक्रमण हो । धर्म र विज्ञानको अन्तरसम्बन्ध जान्न सातत्य दृष्टिकोण एवं सम्मेयता गुण चाहिन्छ ।
निर्मलमणि अधिकारी
(२०८१.०४.१९)
